Ein dag kom det ein sjornalist teill Langtuttiskogen aust fær Slarverud, fær å prate me’n Tore i færbinnelse med eit nytt konsept på «Der ingen skulle tru». 
Etter å ha gjort uinna normale høflighetsfraser spær sjornalisten hæ’n Tore sinns var dein arttigste heinnelsen de siste ti åra.
– «Veeeel», n’tore drog litt på det, «det må ha vøri da ei ongjinte i bygda gikk sæ bort i skogen det .. da samle vi sammen eit helt lag frå bygda å leitte etter a.. å da vi fainn a så knuille vi a aille samman».
– «Herregud», teinkte sjornalisten, «je kain jo itte skrive om detta».
– «Oki .. mein det NEST arttigste da» ?
– «Jooo», sa’n Tore å drog litt på det, «det må jo væra da sauen teill nabon gikk sæ fast i Klokken det .. da å samle vi sammen eit heilt lag frå bygda å leitte etter’n, å da vi fainn att’n så knuille vi’n aille samman».
– «Å fy flate», teinkte sjornalisten, «her må je visst få ein ainnen innfaillsvinkel».
– «Oki .. mein hæ er det VÆRSTE du har vøri med på de siste ti åra da»?
– «Veeeeell», sa’n Tore, «det må nukk væra da je gikk meg bort i skogen det».