N’Kjell Magne gikk bort teill ei søt, ung dame på Stormarkedet, å spordde omm’a hadde tid teill å prate litt me’n.
– «OK», sa ho, «mein hæffer det»?
– «Jo», svara’n Kjell Magne, «je finner itte att kjærringa, mein hær gong je prater med ei pen jinte, dukker’a opp».