Da’n Lars var 6 år å gikk i første klasse, hadde dam ein vikar som skuille prate om religion.  A Krestine, som vikarn hette, truidde itte på Gud, å hadde inga planer om å late som nåe ainne.

Fær å illustrere at Gud itte finnes, spordd’a n’Lars:
– «Kain du sjå detta tree utafær vindue»?
– «Ja!, svara’n Lars.
– «Kain du sjå grasplen der au»?
– «Ja!.
– «Gå så bort i vindue, å sjå opp.  Hæ ser du der»?
– «Je ser himmeln med nåa skyer på»!
– «Mein såg du Gud oppi der»? spordd’a hånlig.
– «Nei», svara’n Lars som sainnt var.
– «Det er akkurat det je vil ha fram, vi kain itte sjå Gud færdetatte’n itte er der.
Hain finnes itte»!

Da rækkte klassekammeraten hass, a Trine opp hånna, å frøken ga a ordet.
– «Du Lars, kain du sjå detta tree utafær vindue»?
– «Ja!, svara’n Lars.
– «Kain du sjå grasplen der au»?
– «Ja!.
– «Såg du himmeln å skyom»?
– «JA», svara’n Lars som binnte å få nukk.
– «Kain du sjå a Krestine framma kattetre»?
– «Ja»?
– «Kain du sjå hennes hjerne»?
– «Hmmmm……. Nei», svara’n Lars.

– «OK», sa’a Trine, «så etter det vi lærdde nå, så har’a inga hjerne»!

Bokmål ER LAGT PÅ IS.