Ein tå bygads kjinnte færbrytere hadde rømmt frå feingsel.  Etter å ha sniki sæ fram på ukjinnte si’væger, gjønnom åker, skog å eing, komm’n sæ eidelig hemmatt.

Hain sneik sæ inn bakdæra, å føre’n fækk tigi eit lettelsens sukk var kjærringa hass der:

– «Hærtte har du vøri??? Dam sa på radjo’n at det er fæm timer sea du stakk»!