A Mona hadde fått sæ ærbe i ein butikk innafær. 

Turistsesongen hadde så vidt binnt, å ein dag kom det inn ein kær, som spordde om nåe på eingelsk.

A Mona var itte sæli go i språk, så ho bære riste på hugu.  Gubben prøvde såæ på fransk uta hell.  Det samma med tysk, a Mona bære riste på hugu, så kærn gikk att.

Butikksjefen hadde sett detta, mein vøri opptatt med ein ainn kunde, så’n kuinne itte gripe inn.

Da’n vart ledig, gikk’n bort teill a Mona å sa, litt irritert:

– «Je trur du bær meille dæ på eit språkkurs»!

– «Mein hæffer det», svara a Mona færbause, «hain kærn der kuinne tre, mein det gjærtte’n itte».