N’Kjell Magne kom stadig fær seint teill skula, å hær gong ljaug’n nåe gærfært om hæffer. Lærerinna, a Linda, var irritert på’n Kjell Magne frå fær, hain hadde lurdd’a teill å vedde (sjå dein vitsen her, dein bæsste så langt)

Ho prate med rektor om detta, å dam vart enie om at neste gong n’Kjell Magne kom fær seint,å ljaug om årsaken, skuill’a ta’n med teill rektor.

– «Da skær je tala om ei løgn så diger», sa rektor, «att’n færstår hær dommt detta er, å sluitter å ljuge»!

Dagen etter komm’n Kjell Magne to timer fær seint, å færklardde:

– «I dag sto je opp to timer fær tili, så je fækk tid teill å fiskje litt på vægen hit. På siste kaste fækk je ei aure på litt over to kilo, som je måtte gå hemmatt med. Je måtte reinse’n føre je la’n i frysarn, eller hadd’a mor vørtti sprættsint. Det er dæffer je er så sein i dag».

A Linda færdd’n teill rektor, der’n måtte gjenta historia».

– «Je kom fær seint i dag je å», ljaug Rektor, «fær da je gikk gjønnom skogen oppdaga je ein gærdiger bjønn gjæmte vægen. Dein reiste sæ opp på bakbeina å var borttimot to met haug, å fræsa nåe grainnjævlig. Je var seikker på att’n kom teill å eta opp mæ, mein da spratt ei lita bikkje fram frå skogen, å angreip bjønn, å kværke’n. Hæ trur du om detta, Kjell Magne?

N’Kjell Magne smilte frå øre teill ære, å sa:

– «Det var’n Shero, bikkja mi. Hain kom hemmatt akkurat da je gikk hit»!